i dziś jestem pewien, że w punkcie z cyklu mini-wywiadów w tygodniku "wSieci" ze znanymi osobami (w każdym numerze jest z kolejną osobą) "Film, który zawsze obejrzę..." wpisałbym "Pana Tadeusza". Kiedyś oceniłem to dzieło na 9, by zachować dystans między nim, a np. wajdowską "Ziemią Obiecaną", ale gwiazdki to rzecz umowna, zresztą, "Ziemia Obiecana" jest zbyt bolesna, by ją "zawsze obejrzeć", zachowuje dystans między reżyserem a postaciami, a tu... mimo znakomitego odczytania arcydzieła Mickiewicza, zachowania jego satyrycznego wymiaru, tu panuje ciepło, tu snuje się poezja, z różnych "stron" - i z muzyki, i z kadrów, plenerów, doskonałej gry aktorów, z tekstu, i z tego, czym jest to dzieło dla Polaków od 180 lat (nawet emanuje poezją miejsce kręcenia! - pamiętne z filmowej "Doliny Issy", no i... suwalszczyznę kocham!). Ten film chwyta mnie za gardło, muszę przecierać łzy mimo że znam warsztat filmowy, to, co nazywane jest na filmwebie "ciekawostkami", że film pojawił się znacznie później niż moje pierwsze czytanie tego poematu... - w tym filmie jesteśmy "cali my", Polacy.